Tijdens het eten staat mijn man op, om de deur van de kamer naar de gang open te doen. Twee honden staan al even te drammen om erdoor te mogen. Het duurt een paar seconden, dan vliegen Binne en Mette de gang in, naar de slaapkamer, om vervolgens met een rotgang de kamer weer in te komen. Mette springt van 2 meter afstand op de ene bank, om vervolgens op de andere te springen en na een kwart seconde weer de kamer door te racen om uiteindelijk met een plof op het hondenkussen achter de eettafel te landen.

Binne achtervolgt, gromt, grauwt, hapt en blaft en doet haar uiterste best om de vliegende IJslander te vloeren. Ondertussen probeert Malle ertussen te komen, met één van haar knuffels in haar bek. Ze wil wel meespelen, maar ons zachtgekookte eitje vindt het ook wel spannend om zich tussen de wilde wijven te begeven. Alleen als de pestkopjes haar knuffel afpakken en samen deze proberen te vierendelen durft ze ertussen te komen, ten einde haar geliefde ‘lappie’ uit de kaken van de twee wildebrassen te redden

Buiten is het andersom, daar is Malle de verdekt opgestelde hinder(p)laag waar Mette niet langs komt zonder dat ze met een aanloop besprongen wordt door het witte gevaar. “Ze moesten zo blijven hé?” zeg ik tegen mijn man, terwijl we rustig verder eten tussen al dit ‘geweld’. “Ja, zo zijn ze op zijn leukst”, beaamt mijn man.

Het is de tijd van de wilde haren. Letterlijk en figuurlijk. Niet alleen zijn de dames momenteel zo gek als een deur, bij hun wilde acties vliegen de plukken haar ook in het rond en de stofzuiger draait overuren. Het was een van de eerste dingen die we leerden van de fokker waar we onze eerste Samojeden van kregen. In de tijd dat de honden in de rui zijn krijgen ze de kolder in hun kop. Ze raken letterlijk hun wilde haren kwijt.

De natuur heeft het prachtig geregeld bij onze dames. Cyclus, gedrag en vacht zijn een prachtige drie-eenheid. Op het moment dat de teefjes prachtig in hun vacht zitten worden ze loops. Ze hebben hun mooiste ‘jurkje’ aangetrokken om de reu te verleiden. Net als bij mensen vroeger nogal eens gebeurde, dient hun ‘trouwjurk’ vervolgens als ‘wiegbekleding’. Eventuele pupjes liggen er warm bij in mama’s bontjas. In de tussentijd is er wat betreft hun karakter, op hormonaal niveau, ook nogal wat veranderd. Nadat de dames loops zijn geweest, zijn ze 9 weken niet vooruit te branden. Ook als ze niet gedekt zijn, regelt de natuur dat ze zich rustig houden: groei- en broedtijd. Pas tegen de tijd dat de pupjes zich na een dekking aan zouden kondigen komt er weer wat leven in.

En dan komt het moment, zo’n 3 tot 4 maanden na de loopsheid, dat de oude bontjas wat sleets wordt. De pupjes hebben mama’s bontjas tot een vod gemaakt. Maar ook zonder pupjes zijn de dames toe aan een nieuw kleedje. En in dat stadium zitten we nu dus. De dikke, oude jas gaat uit en ondertussen is het de tijd dat eventuele pupjes zo oud zouden zijn, dat het hoog tijd wordt dat mama ze leert spelen en leert jagen. Tijd voor actie dus! In ons geval is het de tijd van vliegende honden. Van spelletjes als ‘Sloop de IJsco’, Poep-op-je-neus’, voetje van de vloer, hondenjudo, apenkooien en tikkertje en van nieuwe snelheidsrecords op het gebied van 200 meter achtervolging, 5 minuten rondrauzen en in het geval van Mette: 50 meter hardzwemmen.

Voor ons de tijd van kammen, borstelen, plukken en stofzuigen. Van een huis vol met haar en van hondenoren vol bananen…dat dan wel weer. Maar we nemen het voor lief, we genieten van al die gekkigheid, tot de meiden met recht hun wilde haren kwijt zijn.
En ik? Ik heb een afspraak met de kapper en ik ga maar eens op zoek naar leuke voorjaarskleding.

Nienke Meijvogel-Blom is ‘stukjesschrijver’, zeemansvrouw en hondenliefhebber. Ze woont met de Samojeden Binne en Malle en IJslandse hond Mette op Terschelling, waar ze genoeg inspiratie opdoet om voor ons elke maand opnieuw een hondencolumn te schrijven.