De tijd gaat veel te snel, zeker als het de honden betreft. Het lijkt nog maar een jaar geleden dat we afscheid moesten nemen van drie roedelleden binnen een half jaar. In werkelijkheid is het alweer ruim 4 jaar geleden. Het lijkt nog zo dichtbij dat Malle op Schiphol landde en zelfs het bericht dat er plotseling een IJslandse pup voor ons beschikbaar was in Pieterburen kan onmogelijk 6 jaar geleden zijn. Dat Binne met haar 9 jaar al tot de veteranen behoort is bijna onwerkelijk. En toch is het allemaal waar.
Dat de dames nu 9, 6 en 4 jaar oud zijn betekent ook dat we nu weer een stabiele roedel hebben. En dat is dan ook gelijk weer een handicap bij het schrijven van leuke stukjes ‘ter lering ende vermaeck’… Want hoewel elke dag met de meiden een feestje is, is het leven met ze momenteel niet groots en meeslepend genoeg om er veel inspiratie uit te putten.

De puppytijd is qua inspiratie natuurlijk de beste. Elke dag leer je zo’n pup beter kennen. Elke dag leert de pup weer wat over het leven en leer jij weer iets over de omgang met de pup. Elk moment is er verwondering en vertedering of is er juist sprake van de ‘ik plak je achter het behang-fase.  In de puppyperiode kan je wel een boek vullen met belevenissen en ‘bloopers’.
Daarentegen komen de schrijfsels als je honden op leeftijd zijn vaak uit je tenen. Ook dan is er nog zoveel te zeggen en te schrijven voor ze er niet meer zijn. De liefde is zo groot voor zo’n oudje en de gebreken en het naderend afscheid verstikken je zo dat de woorden zo’n beetje uit je tenen komen en daardoor bij de lezers vaak het ‘Fishermansfriend-effect’ geven. Sterk spul hè?

Maar in de jaren waarin we nu zitten, gaat alles meestal gewoon zijn gangetje. En omdat het zo gewoon is, vind je het vaak niet de moeite om het op te schrijven. En eigenlijk is dat doodzonde. Later, als de honden er niet meer zijn, zullen het juist die gewone, alledaagse dingen zijn die je het eerst gaat vergeten. De dingen die er nu niet toe doen, maar over een paar jaar, hopelijk nog ver weg, zo waardevol zijn als herinnering.

Ik wil het niet vergeten. Ik wil me herinneren hoe Binne elke ochtend voor de voordeur gaat zitten en haar liedjes zingt voor de honden uit de buurt. Ik wil voor me zien hoe ze op haar rug over de vloer heen en weer rolt, onderwijl ‘wrowrowro-end’. Ik wil nog voor me kunnen zien hoe ze na het eten bij de tafel komt staan, ik het speciale plekje op haar rug kriebel en zij begint te ‘draaikonten’.
Ik wil niet vergeten hoe hard Mette snurken kan. Ik wil na jaren nog met een glimlach eraan terugdenken hoe ze Binne en Malle uit kan dagen. Ik wil in mijn herinnering houden hoe haar vacht in het lamplicht glimt als goud en haar buik als zilver, iets wat ik nog steeds niet heb kunnen vastleggen op een foto. Ik wil later zelfs in gedachte kunnen horen hoe ze compleet hysterisch wordt als iemand van ons het waagt de deur uit te lopen en haar niet mee te nemen, hoewel dat nu meer ergerniswekkend is dan leuk.
Ik zal nooit zal vergeten hoe Malle elke ochtend netjes mijn sokken naar de wasmand brengt, maar ik wil ook het gevoel niet kwijtraken hoe ze op de bank tegen me aan hangt en hoe ze me voortdurend poten geeft, die ik dan vervolgens vast moet houden. Ik wil het beeld van haar kopje wat heen en weer gaat als ze een raar geluidje of muziekje hoort nooit uit mijn geheugen gewist hebben, evenals haar melancholieke blik.

We zitten nu in de fase dat alles zo gewoon lijkt en eigenlijk zo gemakkelijk gaat. Ik hoef niet meer op te voeden, maar ik hoef ook niet te zorgen en me zorgen te maken. Ik hoef alleen maar te genieten. Het lijkt zo gewoon, maar eigenlijk is dat heel bijzonder.

Nienke Meijvogel-Blom is ‘stukjesschrijver’, zeemansvrouw en hondenliefhebber. Ze woont met de Samojeden Binne en Malle en IJslandse hond Mette op Terschelling, waar ze genoeg inspiratie opdoet om voor ons elke maand opnieuw een hondencolumn te schrijven.