Ik moet iets bekennen. Ik loop nu 31 jaar mee in de hondenwereld en soms vind ik die hele wereld opeens zo leuk niet meer. De honden wel hoor, die liefde gaat nooit meer over. Maar de mensen er omheen en hun ongezouten meningen niet. Spontaan een leuke foto of tekst op de sociale media plaatsen, of een leuke column schrijven, wordt steeds moeilijker.

Ik kan soms zo enorm terugverlangen naar de begintijd van internet. We waren allemaal nog druk bezig de virtuele wereld te verkennen. En wat was het gemakkelijk dat je op hondengebied opeens van alles op kon zoeken, zonder dat je daarvoor naar de bibliotheek moest, boeken moest aanschaffen, of instanties moest bellen. Interesse in een bepaald ras? Eén druk op de knop en alle info die je nodig had verscheen op het beeldscherm.

Het duurde niet lang of er ontstonden groepen met gelijkgestemden op de portaalsite Yahoo! Wat een feest was dat. Opeens kon je communiceren met hondenmensen overal vandaan. Vooral voor mij, als eilandbewoner, ideaal! De hele hondenwereld ging open. Opeens hoorde ik bij verschillende ‘roedels’. We hielpen elkaar met vragen, deelden informatie en bovenal was het gewoon ontzettend gezellig. Er was wel eens wat onenigheid, maar dat werd altijd wel weer uitgepraat. Ik heb nog steeds vrienden die ik in die tijd heb leren kennen. Ik woon nogal in een uithoek natuurlijk, ik kan niet zo gemakkelijk even naar een feestje, maar ik weet dat er vrienden uit die tijd nog steeds elk jaar bij elkaar komen voor een gezellig barbecue. Internet en vooral de e-mailgroepen uit die tijd, brachten mensen bij elkaar.

Hoe anders is dat vandaag de dag. Tegenwoordig moet je bij al het ‘hondgerichte’ wat je op de sociale media plaatst nadenken of het wel verstandig is. Altijd is er wel één lezer die het er niet mee eens is en voor je het weet beland je in een oeverloze discussie met andersdenkenden.

Afgelopen week plaatste een BH-er (Bekend Hondenmens) een foto van haar hond die, moe na een training,  voor de passagiersstoel in haar auto, aangelijnd en gezekerd, lag te slapen. Ik vroeg me af hoe lang het duurde voor er commentaar kwam over zijn ligplaats. Want hoewel je er vanuit kon gaan dat de hond gezekerd was, was dat niet te zien. Het duurde korter dan de tijd die je hond ervoor nodig heeft om zijn voerbak leeg te eten.  Zijn voerbak ja… Alleen zo’n woord kan er al voor zorgen dat mensen gas geven: “Voerbak? En dan gevuld met brokken? Ja, dan is de tijd wel heel erg kort, want brokken, daar hoeven de honden niet op te kauwen… Brokken is gemakzucht van de mens…” En dat is het nou precies. Mensen kauwen ook niet meer op foto’s of stukjes tekst. Ze klappen er gelijk ongenuanceerd bovenop, zonder iets te proeven.

Brokvoerders en versvleesfanatisten voeren beiden één ding gemeen; harde actie. En als we dan de hoofdmaaltijd besproken hebben, kraken we als toetje de tussendoortjes van onze viervoeters af. Baasjes die hun hond los laten lopen zijn a-sociaal en baasjes die hun hond aangelijnd houden zullen wel een agressieve hond hebben. Heb je een rashond dan is deze niet gezond, heb je een viervoetig asielzoekertje uit het buitenland dan wordt er gevraagd wat er mis is met Nederlandse asielhonden. Laat je je hond inenten dan kan je hond ziek worden, laat je je hond niet inenten, hetzelfde verhaal en toch een andere mening.

Zullen we er nou in het nieuwe jaar eens vanuit gaan dat iedereen het beste voor heeft met zijn eigen hond(en)? Dat men een reden heeft om te doen wat men doet? Zullen we eens minder zwart-wit gaan denken en wat meer mensen in hun waarde laten? Zullen we het over een plasje heen plassen nou eens aan onze viervoeters overlaten? Die zijn daar vast beter in dan wij. Want overal wat van vinden? Daar vind ik gewoon iets van…

Nienke Meijvogel-Blom is ‘stukjesschrijver’, zeemansvrouw en hondenliefhebber. Ze woont met de Samojeden Binne en Malle en IJslandse hond Mette op Terschelling, waar ze genoeg inspiratie opdoet om voor ons elke maand opnieuw een hondencolumn te schrijven.