Ik verkeer in de vrij luxe positie dat ik vrijwel nooit een wekker hoef te zetten. Als ik werken moet is dat ’s middags en mijn man vertrekt als zeeman zijnde maar 3 keer per jaar naar zijn werk, dus ook voor hem tijdens zijn verlof weinig wekkergepiep. De enige wekker die elke ochtend afgaat is Binne, die op bed en vervolgens op mijn buik springt. Ik ben het wekker zetten zelfs zo ontwend, dat ik geen oog dicht doe als ik een keer wel de wekker zetten moet. Dat is ook een beetje een overblijfsel uit mijn schooltijd, toen maandagochtend altijd heel vroeg de wekker ging, omdat je weer voor 5 dagen met de eerste veerboot naar de vaste wal moest. De wekker staat sindsdien symbool voor dingen die niet leuk zijn. En vroeg opstaan is sowieso niet mijn hobby.

Wat dat betreft hebben we het altijd getroffen met onze honden. Ze hebben zich moeiteloos aan ons ritme aangepast en het komt regelmatig voor dat ze nog op bed liggen als ik al gedoucht en aangekleed de slaapkamer weer binnenkom. Mijn honden kunnen misschien niet zoveel, maar slapen, daar zijn ze kampioen in. Ik heb ook geen enkele illusie dat ze wakker zouden worden als er bijvoorbeeld een inbreker binnen zou komen. Staan ze overdag de hele dag op scherp, ons bewakingssysteem staat ’s nachts uit. De boog kan niet altijd gespannen zijn. Het scheelt dat ze niet bang zijn voor onweer, vuurwerk, of andere dingen die je uit de slaap kunnen houden. Ben ik zelf als de dood voor vuurwerk, ik heb die angst gelukkig niet overgebracht op mijn honden.

Maar afgelopen week op een ochtend, ik sta net mijn sinaasappeltjes uit te persen, hoor ik wat piepen. Ik denk aan een bestelbus in de straat die achteruit rijdt, het geluid stopt weer, maar begint ook weer opnieuw. Malle drentelt ondertussen zenuwachtig door de keuken, terwijl ze normaal op deze tijd als een blok in de weg ligt voor de keukenkastjes, omdat ze zo haar eten krijgt. Het gepiep houdt aan en Malle begint mee te doen. En dan valt het kwartje. Bij het opendoen van de gordijnen heb ik bij nader inzien wel gezien dat de wekker in de vensterbank per ongeluk ‘aan’ staat, maar ben ik vergeten hem uit te zetten. Aangezien de wekfunctie in geen jaren is gebruikt staat deze op een tijd dat je al lang je bed uit bent.

Malle loopt met me mee de gang door en aangekomen in de slaapkamer, waar het gepiep harder klinkt, raakt ze totaal over haar toeren. Ze springt op bed, maar durft vervolgens niet bij het vreselijke piepding in de vensterbank bij het hoofdeinde te kijken. En dan sta ik haar ook nog eens uit te lachen. Haar hart breekt van zoveel narigheid. Ik geef een tik op de wekker, het alarm stopt, maar Malle piept nog even door. Terug in de kamer pakt ze haar ‘Bunny Lap’, haar favoriete troostknuffel en loopt snuivend, blazend en nog even napiepend van zoveel onrecht nog een poosje rond. Dan beseft ze dat het ontbijttijd is en neemt haar plek bij het aanrecht weer in.

Mijn angst voor vuurwerk heb ik niet aan mijn honden doorgegeven. Mijn aversie tegen wekkers helaas wel…

Nienke Meijvogel-Blom is ‘stukjesschrijver’, zeemansvrouw en hondenliefhebber. Ze woont met de Samojeden Binne en Malle en IJslandse hond Mette op Terschelling, waar ze genoeg inspiratie opdoet om voor ons elke maand opnieuw een hondencolumn te schrijven.