En dan leven we alweer ruim twee maanden in ‘Coronatijd’. Voor ons persoonlijk is er niet zo heel veel veranderd. We zijn blij dat we nog gewoon met de honden kunnen wandelen op ons nu ongewoon rustige, eiland, waar de natuur zonder ‘ruis’ nog mooier lijkt dan anders. Mijn man zijn verlof duurde drie maanden in plaats van twee, omdat het bijna onmogelijk is om de aflossingen op de schepen door te laten gaan nu. Voor de honden was het feest dat baas zolang thuis was. Ik heb ze maar niet verteld dat hij nu ook een maand langer weg blijft. Een ding wat anders is in deze tijd, is dat ons vrijwilligerswerk gestopt is. Mijn werk in het museum en mijn man zijn werk voor de KNRM; de reddingmaatschappij.  Geen vergaderingen voor hem en ook geen oefen- en onderhoudsavonden. Is hij normaal in zijn verlof elke woensdagavond naar de reddingbootschuur, nu was hij alle avonden thuis en hadden we de kans er eindelijk achter te komen hoe de honden weten dat het ‘oefenavond’ is.

Woensdagavond is altijd wel een dingetje voor onze viervoeters, met name voor Mette en Binne. Voor Binne is het feest, want na de dood van onze Nuka, is Binne gepromoveerd tot KNRM-mascotte. Bij alle activiteiten waar mijn man naar toe gaat, mag Binne mee. Ze loopt rond in de reddingbootschuur alsof ze er woont, zit vergaderingen bij en vindt een ritje in de truck over het strand heel normaal. Ze beschouwt de vrijwilligers als haar vrienden en woeft en babbelt wat af als ze in de schuur is. Woensdagavond is feest!

Bij Mette ligt dat anders. Woensdagavond is doffe ellende. IJslander-eigen heeft ze er een hekel aan als iemand uit de roedel het waagt het huis te verlaten zonder haar mee te nemen. Haar hart breekt van zoveel oneerlijkheid als baas de deur uitstapt met Binne in zijn kielzog. En het breken van een IJslands hartje maakt in het geval van Mette een heleboel, hysterische herrie. En Malle? Malle interesseert het allemaal niet zo. Malle krijgt als baas de deur uitstapt een koekje en dan vindt ze het wel prima. Malle is wel mal, maar krijg je niet zo gauw gek.

De consternatie bij onze honden begint altijd tijdens het eten. Binne neemt haar positie in naast baas, zodat hij haar vooral niet vergeet mee te nemen. Mette begint rond te drentelen. De volumeknop staat nog laag, ze piept en moppert wat en wacht tot we klaar met eten zijn om alle registers open te trekken. Binne doet mee, al is dat uit blij enthousiasme. Als de auto van de oprit verdwenen is dooft Mettes protest langzaam uit. Maar hoe weten ze dat het woensdagavond is? En de grote vraag, zouden ze nu Cees niet weg hoeft ook op tilt slaan? En wat is de grote trigger? We hebben niet het idee dat ze op de kalender kijken wat voor dag het is. We twijfelen ook of ze tot 7 dagen kunnen tellen. Is het omdat we eerder eten dan normaal? Het enige wat we eigenlijk kunnen bedenken is dat mijn man op andere dagen zijn ‘bankhangkleding’ aandoet. Op woensdag niet.

Ik zet de eerste vrije avond het eten op tafel en alles blijft rustig. Het cruciale punt is als ik opsta om het toetje te pakken. Ook dan reageert er met recht geen hond. We komen tot de conclusie dat het dus toch de kledingwissel moet zijn, misschien in combinatie met het tijdstip dat we eten. Logisch ook. En dan zijn we klaar… Mijn man is nog niet opgestaan of Mette schiet uit haar IJslandse slof en Binne rent blaffend naar de deur..

De woensdagen daarop dooft het gedrag langzaam uit, zoals al het gedrag bij gebrek aan herhaling uitdoven kan. De coronacrisis heeft ons dus geen duidelijk antwoord gegeven op de vraag wat de woensdagavondtrigger is.

Mijn man komt eind juli weer naar huis. Een ding is zeker, Binne hoopt van harte dat er dan weer oefenavonden zijn. Mette hoopt van niet…

Nienke Meijvogel-Blom is ‘stukjesschrijver’, zeemansvrouw en hondenliefhebber. Ze woont met de Samojeden Binne en Malle en IJslandse hond Mette op Terschelling, waar ze genoeg inspiratie opdoet om voor ons elke maand opnieuw een hondencolumn te schrijven.