Hoe invoelend en aardig wij als mens ook zijn, het inlevingsvermogen van onze honden zullen we nooit kunnen evenaren. Onze stammoeder Bamse was daar een prachtig voorbeeld van. Ze signaleerde het op afstand als iemand bang voor honden was en vond het haar missie om diegene, liefst een kind, van de angst af te helpen. En het lukte haar zonder uitzondering. Bamse was een werkhond. Het sledehondenwerk vond ze drie keer niets, maar wat heeft ze als therapeut op vier poten prachtig werk verricht. Het inlevingsvermogen wat zij had, zie ik steeds vaker in haar achterkleindochter Binne terug.

Binne is vorig jaar bevorderd tot scheepshond. Mijn man vaart in zijn verlof af en toe als schipper op de bijna 100 jaar oude reddingboot ‘Brandaris’, die tegenwoordig ingezet wordt voor zeehondentochten en rondvaarten. Mette houdt iets teveel van water om veilig mee te kunnen (die is in staat tussen de zeehonden te duiken) en Malle is zo’n gevoelig zieltje dat ze het misschien af en toe wat eng zou vinden, dus was Binne de juiste keuze om scheepshond te worden. En om er helemaal een gezellig ‘gezinsuitje’ van te maken ga ik tegenwoordig zelf ook mee.

Behalve de gewone tochtjes met toeristen, is er af en toe een bijzondere reis. Zo was er een paar weken geleden een vaartocht op verzoek van een ‘laatste wens stichting’ met een mevrouw die niet lang meer te leven had en haar familie. Ze wou nog graag een laatste keer het wad op om naar de zeehonden te kijken. Man en ik hebben wel even overlegd, want moet er bij zo’n privéaangelegenheid een extra bemanningslid mee (ik) en voegt een scheepshond wat toe? Maar we besloten dat ik  indien gewenst een mooie fotoserie voor dit gezin kon maken en dat een hond als Binne juist wat afleiding kan geven als de gedachten even de verdrietige kant op gaan.

We hadden helemaal gelijk. Een fotograaf erbij was een welkome aanvulling, maar zonder dat men het echt gemerkt heeft was het Binne die het verschil maakte. Binne ging bij vertrek uit de haven gelijk voorop het schip kennis maken met de familie. Vervolgens is ze niet meer achterop het schip geweest. Terwijl ik op enige afstand foto’s maakte, zag ik hoe Binne ongemerkt als gezelschaps- en troosthond haar werk deed. Een zoon die het even moeilijk had, Binne vleide zich voor hem op haar rug voor wat buik-aai-afleiding. Als de dochter mijmerend over het water keek, legde Binne als troost haar poot op haar schoot. En dat ze snuffelend in een tas tenslotte weer tevoorschijn kwam met een rol buffelhuid van de niet-aanwezige familiehond zorgde voor een vrolijke noot. Maar het ontroerde me vooral hoe ze steeds weer naast de ernstig zieke mevrouw ging zitten. Terwijl de dame haar aaide, misschien zelfs zonder dat ze zich ervan bewust was, deed Binne niets anders dan er zijn en waaiden de ongetwijfeld aanwezige zorgen en het verdriet, via haar vacht weg over het wad…

Het is wonderlijk hoe dieren de situatie perfect aan kunnen voelen. Een paar dagen later hebben we weer een gewone zeehondentocht. Binne stapt aan boord, kijkt heel even voorop en blijft vervolgens de hele reis bij ons achterop het schip. De Binne-therapie is niet nodig vandaag. We hebben ondertussen het droevige bericht gekregen dat de mevrouw overleden is. We hopen dat Binne de dag van haar en haar familie een beetje mooier heeft gemaakt.

Nienke Meijvogel-Blom is ‘stukjesschrijver’, zeemansvrouw en hondenliefhebber. Ze woont met de Samojeden Binne en Malle en IJslandse hond Mette op Terschelling, waar ze genoeg inspiratie opdoet om voor ons elke maand opnieuw een hondencolumn te schrijven.