Het is een week na oudjaar. Oudjaar is voor mij de meest vreselijke dag van het jaar. Zolang ik me kan herinneren heb ik een panische angst voor vuurwerk. Het is echt een wonder dat ik in die 34 jaar dat ik honden heb die angst nooit heb overgebracht op mijn dieren. Het was dit jaar weer even afwachten, met Abbe die het geknal voor het eerst mee zou maken. Ze is stabiel genoeg, maar zit met de leeftijd van 7 maanden wel in een soort van angstfase. Uiteindelijk waren mijn zorgen voor niks. Terwijl ik aan de oxazepam zat om rustig te blijven, was er met Abbe en de andere drie niets aan de hand. Alleen om 12 uur, toen het buiten echt los ging, was er een lichte paniek bij puberpup. Maar zodra de salvo’s voorbij waren herstelde ze zich. En nu zijn we een week verder en alles is weer normaal. Gelukkig! Ik heb lekker gewandeld, heb net de kerstkaarten van de muur gehaald en zit op de bank wat te lezen als mijn relaxte zondagochtend binnen drie seconden eindigt.

Het ene moment ligt Ronne rustig naast me te slapen, met haar buikje omhoog voor de kriebels en vier pootjes in de lucht, het volgende moment schrik ik op omdat ze vanuit het niets hevig begint te schokken en te schuimbekken. Haar tanden klapperen en haar blaffen en gillen gaat door merg en been. Ik weet dat dit een epilepsieaanval is en dat ik helemaal niets anders kan doen voor haar, dan zorgen dat ze zich niet bezeerd en de andere honden bij haar weg houden, wat nog niet meevalt omdat ze allemaal willen weten wat er met hun ‘zus’ aan de hand is. En ik kan alleen maar in totale paniek hopen dat het voorbij gaat, dat ze er niet in blijft. Ik weet niet hoelang het geduurd heeft, zoiets lijkt altijd veel langer te duren dan het daadwerkelijk is. Ik denk drie minuten, maar het zullen er dus wel twee zijn, als ze langzaam weer bij komt. Ze blaft zwaar, gromt en bijt in paniek om haar heen. Daarna is het bijna net zo snel voorbij als het begon. Ondertussen heb ik de dierenarts aan de telefoon, die me geruststelt en zegt dat ik door niets te doen en de honden bij haar weg te houden juist gehandeld heb. Ronne laat zich van de bank zakken, zet nog een paar warrige, scheve stappen en is weer ‘terug’ in de gewone wereld. De andere honden besnuffelen haar, vertellen haar wat er gebeurd is. Ronne weet van niks, die ‘was er niet bij’. Gelukkig maar, ik moet er niet aan denken dat ze bij bewustzijn zou zijn terwijl ze zo schreeuwde. Een aanval bewust meemaken zou pas echt vreselijk zijn. Ik ga een was draaien, want mijn broek en het kleed van de bank zitten onder de urine en anaalvocht, omdat ze alles heeft laten lopen. Op de bank ligt een kleine keutel als bewijs van wat er net gebeurd is. Er zit beslist een smet op deze dag die zo fijn begon.

Ronne deed de rest van de dag alsof er niks aan de hand was. Ik daarentegen liep nog uren trillend door het huis en was blij dat er nog oxazepam over was van de vuurwerkellende. Vandaag, twee dagen na de aanval, ben ik met Ronne bij de dierenarts geweest. Er is bloed afgenomen om te kijken of er een reden is voor de epilepsie; of nieren en lever in orde zijn. Alles is oké. Het is gewoon stomme, ongelooflijke pech! En of het vaker voor gaat komen en wanneer, we weten het niet. Ik heb twee tubes van een kalmerend middel meegekregen wat ik, als het weer voorkomt, in haar poeperd moet spuiten. Daar zitten geen tanden, daar kan ik het veilig inbrengen. En ik heb een notitieboekje, Ronnes E-boek noem ik het, waar ik alle bijzonderheden in op moet schrijven als ze een aanval krijgt. Ik hoop dat de tubes ongebruikt over datum raken en dat het boekje leeg blijft. Een nieuw jaar. Alles is anders. Maar mijn god, wat zou ik graag willen dat alles nog hetzelfde was…

Nienke Meijvogel-Blom is ‘stukjesschrijver’, zeemansvrouw en hondenliefhebber. Ze woont samen met Samojeden Malle, Ronne en Abbe, en IJslandse hond Mette op Terschelling.