Maar ik heb me er weer doorheen geslagen en het voordeel van de rui is, dat je na afloop weer even goed kan zien wat er onder de vacht zit. Je kan het uiteraard voelen, maar zien maakt het meer duidelijk. En hoera! Mette heeft er zo te zien wat gewicht af. Het is niet alleen dat ze minder voer krijgt, sinds de komst van Ronne krijgen we allemaal meer beweging. Ronne is onze bewegingscoach. Niet alleen heeft zo’n jonge hond veel meer energie wat eruit moet, dus zijn de wandelingen langer,  ook loopt ze altijd zo ver voor me uit, dat ik automatisch sneller lopen ga. Ook de andere honden houdt ze goed in beweging. De witte wieven rennen samen door het bos en Mette doet verwoede pogingen het stel bij te houden.

De coach is helemaal in. Op werkvlak, persoonlijk- en sportief gebied, financiën, opruimen, noem het op of er is een coach voor. Ik heb er drie, op vier poten. Ronne is dus onze sportcoach.  Ook als ik geen zin heb, moeten we  gewoon  kilometers maken. En als je eenmaal loopt, valt het in de meeste gevallen best mee. Omdat de honden stevig doorlopen, moet ik ook de pas erin zetten. De keren dat ik ze aangelijnd heb tijdens de wandeling, zijn de rondes korter, maar komen de armspieren aan de beurt.  Als ik echt een dag heb waarop het wat moeilijker gaat; met spierreuma heb je dat soms, dan probeer ik een wandeling te maken waarbij het niet om de lengte gaat, maar om de fitness-activiteiten voor de honden onderweg.  Zo kunnen we gaan voor de onderdelen duinklimmen, heidespringen, of strandracen, al dan niet gecombineerd met een (water)partijtje duinmeerrauzen of zeeschuimen. Bij deze onderdelen kan ik een time-out nemen, gewoon blijven staan en het om me heen laten gebeuren.

Ronne is tevens mijn opruimcoach, al begint ze minder streng te worden wat dat betreft. De eerste maanden verdween alles wat ik rond liet slingeren tussen de puppykaakjes. Niet alleen overleven veel spullen dat niet, ook kan het haar gezondheid in gevaar brengen. Ook met hondenspeelgoed was het oppassen geblazen. Nadat ze in een onbewaakt ogenblik twee pootjes van een flostouwfiguur geknaagd en ingeslikt had, was een spoedbezoek aan de dierenarts noodzakelijk. En als zoiets te vaak voor komt, zou ik ook nog een budgetcoach nodig hebben en op dat vlak kunnen mijn honden mij niet helpen.

Mette is mijn mental-coach. Spiegelen is haar specialiteit. Ze kan me met haar gedrag regelmatig tot wanhoop drijven. Ze is snel overprikkeld, erg luidruchtig en soms onverdraagzaam naar de andere honden toe. Mijn eerste reactie daarop is geïrriteerd ‘terugprikkelen’, waarmee ik het allemaal nog erger maak. Ook ik ben snel overprikkeld en altijd druk in mijn hoofd. Mette doet niets anders dan mij spiegelen. Ik druk? Zij ook druk. De enige manier om met haar gedrag om te gaan is zo kalm mogelijk te blijven. Wat niet meevalt, want ze kan me prima lezen en doe ik net alsof ik kalm ben, dan maak ik het alleen maar erger. Er zit maar één ding op, rustig worden. En dan komt Malle van pas.

Niets maakt me rustiger dan samen met Malle op de bank liggen. Ik ga zitten, Malle komt er bij, kruipt dicht tegen me aan en zodra ik het waag om ook maar iets anders te doen dan haar kriebelen en aaien geeft ze hangend tegen de rugleuning een poot, die ik dan uitvoerig aaien moet. Daarna geeft ze de andere poot voor dezelfde behandeling, zakt schuiner en nestelt zich vervolgens half op schoot. Met een beetje geluk kan ik nog net bij de afstandsbediening van de televisie, maar zo niet, dan doe ik niets anders dan bankhangen, kriebelen en ontspannen. Malle en ik zijn een prima team zo samen. Mocht er iemand nog een bankhangcoach nodig hebben, dan hoor ik het wel. De couch-coach, het is vast een gat in de markt.

Nienke Meijvogel-Blom is ‘stukjesschrijver’, zeemansvrouw en hondenliefhebber. Ze woont samen met Samojeden Malle en Ronne en IJslandse hond Mette op Terschelling, waar ze genoeg inspiratie opdoet om voor ons elke maand opnieuw een hondencolumn te schrijven.