Sinds vier jaar werk ik als balievrijwilliger in ’t Behouden Huys, het historisch museum van Terschelling. Een ideale ‘baan’ voor mij. Ik werk twee middagen per week, heb hele fijne collega’s, het voorkomt dat ik als een kluizenaar ga leven en ik houd genoeg tijd over voor mijn honden en andere bezigheden. Honden zijn bij ons, mits aangelijnd, van harte welkom.

Toen ik vorige week het museum binnenliep zat in de ruimte naast de balie een bezoeker met een hond.  De hond, een mooie, grote kruising, keek mij aan en ik hem en we hadden een klik. ‘Kom!... Kom even gezellig bij me zitten en me kriebelen’, zei hij met zijn hele hondenlijf. Ik kon niet anders dan kennis maken. Ik vertelde hem hoe mooi en lief hij was en ik kreeg een poot en een kus, want gelukkig mag dat bij kennismaking met honden nog gewoon. Uiteindelijk heb ik me bij mijn nieuwe vriend losgerukt om door te lopen naar kantoor. Terwijl ik mijn jas ophang komt één van de baliemedewerkers stoom afblazen: ‘Pfff…er is nu een gezin…zó druk! Die jongen luistert helemaal niet en de ouders zijn net zo!’ Ik zeg dat ik de baliedienst van haar over zal nemen en loop het museum weer in. Gelijk beland ik bij het drukke gezin.

‘Mama! Die hond heeft mij heel hard gebeten!’, roept de zoon, van ik schat zo’n 10 jaar oud. Ik kijk naar de grote lieverd die aan de andere kant van de gang tussen de twee ruimtes weer contact met me maakt: ‘Daar geloof ik helemaal niets van!’, zeg ik. ‘Die hond? Die is hartstikke lief. Wat is er gebeurd en waar heeft hij je gebeten?’ Zijn moeder staat al met de arm om haar zoon heen, klaar om trauma’s te voorkomen en wonden te verzorgen. ‘Nou?,’zeg ik, ‘wat heeft die hond gedaan?’  ‘De hond deed zo’, zegt de jongeman en maakt met zijn hoofd een schampende beweging.’ ‘Dan lieg je dus,’ zeg ik, ‘want je zei dat hij je heel hard gebeten heeft. Ik zie geen bloed, ik zie geen schrammetje, dus het is niet waar. Er is helemaal niets gebeurd, maar jij zegt dat die hond je heel hard gebeten heeft.  Wat nou als mensen je geloven? Dan denken ze dat die hond vals is. Nooit meer doen dus!’ De ouders zeggen niks, maar aan hun gezicht te zien vinden ze mijn reactie overdreven. Ook de jongen zelf lijkt niet onder de indruk.  Met vuur in mijn ogen en stoom uit mijn oren ga ik achter de balie staan.

Toevallig zijn er deze middag meer honden. Ik zie ook nog een whippet voorbij komen en tenslotte komen er mensen binnen met een bordercollie, die wat te vroeg zijn voor hun afgesproken tijdslot. Ik vraag hun even buiten op het bankje te wachten en zeg dat ik ze binnen zal roepen zodra het rustiger is rond de balie. Op het moment dat ik ze ga halen, komt ook het drukke gezin naar buiten. De jongen stormt op de bordercollie af: ‘Mag ik die hond aaien?!’ Nog voor de eigenaar iets kan zeggen antwoord ik: ‘Nee! Jij mag die hond niet aaien!... Straks zeg je nog dat hij bijt.’ Het gezin druipt verontwaardigd af, terwijl ik de mensen van de bordercollie uitleg waarom ik zo fel reageer: Ik wil niet dat een dier, door een opmerking die helemaal niet waar is, de gebeten hond wordt.

Ik geloof niet dat ik die middag de vriendelijke baliemevrouw was die ik normaal ben. Misschien moeten we een bordje ophangen: ‘Aangelijnde honden en goed opgevoede kinderen welkom. Pas op voor de baliemevrouw, ze kan bijten…’

Nienke Meijvogel-Blom (hieronder op de foto) is ‘stukjesschrijver’, zeemansvrouw en hondenliefhebber. Ze woont met de Samojeden Binne en Malle en IJslandse hond Mette op Terschelling, waar ze genoeg inspiratie opdoet om voor ons elke maand opnieuw een hondencolumn te schrijven.