Vorige keer vertelde ik het verdrietige verhaal over Binne haar afscheid. Maar het was niet het hele verhaal. Wel het hele verhaal over Binne, maar niet alles over de afgelopen maanden. Die periode is een verhaal met twee kanten. De ene kant was het einde van het verhaal van Binne haar leven. Maar de andere kant van het verhaal is nog maar net begonnen. Twee verhaallijnen die elkaar een stuk overlappen.  En volgende week gaan we verder met het laatste deel…

Het was vorig jaar februari dat ik op facebook de aankondiging van een nestje Samojeden, gepland voor het najaar, voorbij zag komen op de pagina van een Zweedse fokker. En op de een of andere manier kwam die aankondiging heel hard binnen. Ik was absoluut niet van plan een vierde hond erbij te nemen. Dat zou ook niet verstandig zijn, want met spierreuma heb je je (zere) handen wel vol aan drie honden. En toch bleef ik naar die ouderdieren kijken en wist ik op de een of andere manier zeker dat uit deze twee honden een pup voor mij zou komen. Mijn man hoefde ik niet te overtuigen, die wou al heel lang een vierde hond erbij. Dus schreef ik toch die beroemde 'sollicitatiemail', waar ik het hier ook eerder over gehad heb.

Het duurde een tijd voor ik antwoord kreeg. Maar ik dacht ook, als ik geen antwoord zou krijgen, of een negatief antwoord, dan moest het ook zo zijn. Dit was tenslotte iets wat volledig op het gevoel ging. Iets van het lot, of niet...
En toen kwam de mail uit Zweden. Sorry voor het late antwoord, maar als wij nog een teefje wilden, dan konden we op de wachtlijst, uiteraard mits we ermee akkoord gingen dat we i.v.m. de importregels konden wachten tot ze 15 weken zou zijn. En mits er natuurlijk een teefje voor ons geboren werd. Ondertussen werd het duidelijk dat Binne ziek was. En we hoopten nog dat het na haar operaties weer goed zou gaan. Want het kon toch niet zo zijn dat we de ene hond zouden krijgen en tegelijk de andere zouden verliezen?
Helaas was het wel zo. Op het moment dat we hoorden dat Binne niet meer beter zou worden, kwam het bericht uit Zweden dat Kaa-Tee gedekt was. En toen we begin oktober merkten dat we alle hoop voor Binne moesten loslaten, kwam het bericht dat er 6 pupjes geboren waren, 2 reutjes en 4 teefjes, waarvan er eentje voor ons zou zijn.
Prachtig natuurlijk. En we waren er zeker blij mee, maar wat een vreselijk dubbel gevoel. Vanaf dat moment keken we filmpjes en foto’s, terwijl Binne bij ons lag en we wisten dat we haar binnenkort zouden verliezen.

Ik had wel facebookkundig gemaakt dat er een Zweedse dame bij zou komen, maar niet hoe slecht het met Binne ging. De vragen of ik me enorm op de komst van de pup verheugde, waren dan ook niet eerlijk te beantwoorden. En drie dagen na het afscheid van Binne, was onze pup acht weken oud, de leeftijd waarop ze als ze in Nederland geboren was, naar ons verhuizen zou. Mensen zeiden dat ik vast niet wachten kon om haar te krijgen. Nee, ik was juist ontzettend blij dat het nog een paar weken duren zou. Mijn man ging weer naar zee en ik heb nu een paar weken gehad om Binnes dood te verwerken. En Mette en Malle hebben na twee weken rouw, een paar weken gehad om samen hun balans weer te vinden. We hebben een paar weken helemaal in onze bubbel voor drie gezeten. Lockdown, geen werk, nergens naar toe kunnen, dus alleen maar de dames en ik.

En nu zijn we er klaar voor! Ondanks 33 jaar ervaring met honden vind ik het ontzettend spannend. Hoe is haar karakter? Accepteren Mette en Malle haar? Zal ze net zo gemakkelijk als Malle zijn en voelt het gelijk vertrouwd, of hebben we nog het een en ander te overwinnen? Komende dinsdag komt ze ons huis en ons leven in, komt aan beiden kanten van het verhaal een einde en gaan nieuwe avonturen beginnen. En pas nu kunnen we volmondig zeggen: Welkom Ronne!

Nienke Meijvogel-Blom (hieronder op de foto) is ‘stukjesschrijver’, zeemansvrouw en hondenliefhebber. Ze woont samen met Samojeed Malle en IJslandse hond Mette op Terschelling, waar ze genoeg inspiratie opdoet om voor ons elke maand opnieuw een hondencolumn te schrijven.