Nienke's Column - Een jaar voorbij
Afgelopen week las ik dat het echt bestaat, de ‘post emptio puppy depressie’, een soort postnatale depressie, maar dan na het krijgen van een pup. Ik heb dat nooit gehad, maar ik kan me zeker voorstellen dat het bestaat.
Ik denk terug aan 34 jaar geleden, toen ik mijn eerste pup kreeg. Of pup? Het waren er twee. Ik had totaal geen ervaring met honden, maar samen met mijn toenmalige vriend kreeg ik twee Samojedenbroertjes. Niet alleen kregen ze na een paar dagen beiden vreselijk diarree, ook was niets veilig voor hun puppygebit. De Demolitionbrothers noemde ik ze ook wel. Onze huisraad was gelukkig oud en ik was jong, 22 jaar en dat scheelde. Als je jong bent kan je chaos nog goed hebben. Bovendien had ik geen enkel referentiekader, ik had geen verwachtingen hoe het kon zijn om een pup op te voeden, had ook geen roze bril op en ging er blanco in. We zouden wel zien wat er ging komen. Wat er kwam was dat vriend en ik een paar maanden na de komst van de pups uit elkaar gingen, en in goed overleg met elkaar en de fokker ieder één pup hielden; ik Fellow, hij Fitz, en het hebben van maar één pup zoveel rust gaf dat ik verslingerd raakte aan het ras en 33 jaar later, als we Fitz niet meetellen, Ronne mijn 7e Samojeed en mijn 9e hond zou worden.
Ik kan me die post emptio depressie voorstellen, vooral als je voor de eerste keer een pup krijgt. Je wil het zo graag goed doen, je wil het beste voor je pup en naarmate je meer tips en tricks aangereikt krijgt wordt je alleen maar banger dat je het niet goed doet en dat je het beestje voor altijd zal verpesten. De één zegt dat je dit moet doen, de ander zegt weer wat anders, wat voor twijfels zorgt, en gaat de ene dag alles eindelijk goed, dan zal je zien dat de dag erna opeens niets lijkt te lukken. Dat is ook niets om je voor te schamen. Het is zelfs moedig als je ervoor uitkomt en om hulp vraagt.
Het is alweer ruim een jaar geleden dat Ronne bij ons kwam wonen. Een jaar, terwijl het volgens mij niet langer dan 3 maanden geleden kan zijn geweest. Maar aan de andere kant heeft ze zoveel geleerd en zoveel stappen gezet, dat het wonderlijk is dat dat allemaal in één jaar paste. En eigenlijk moet ik zeggen dat we beiden heel veel geleerd hebben in dat jaar.
Als je een pup importeert uit het buitenland moet je, nog beter dan bij een pup uit eigen land, goed nadenken of het een goede keuze is. Je mag tenslotte de pup pas importeren als deze 15 weken oud is. Dat betekent dat je met het zelf socialiseren van de pup, in je eigen omgeving en huis, zo’n 7 weken achterstand hebt. Dat hoeft geen probleem te zijn, maar eerder behaalde resultaten bieden geen garantie voor de toekomst. Dat bleek. Ging destijds bij de komst van Malle, die net als Ronne uit Zweden komt, alles van een leien dakje, bij Ronne was het meer een Zweeds gravelweggetje door de bergen. Denk je dat je na 34 jaar alles wel weet en alles van je puppy-problemen-bingokaart afgestreept hebt, vergeet het maar. Nieuwe ronde, nieuwe kansen, nieuwe pup en nieuw karaktertje om te leren kennen. En de gebruiksaanwijzing is een soort puzzel, een soort escape-room. Pas als je alle problemen opgelost hebt, kan je loslaten, ontspannen en genieten.
En nu zijn we alweer een jaar verder. Ronne is gegroeid, niet alleen van formaat, maar ook in haar hele zijn. Van een schrikachtig wezentje waarmee ik maar moeilijk contact kon krijgen, is ze veranderd in een aanhankelijke, stabiele, vrolijke vriendin, waarvan de oren het nog doen ook! Ze gaat mee naar mijn werk en krijgt van alle kanten complimenten omdat ze zo rustig achter de balie ligt. Malle en Mette hebben haar volledig geaccepteerd en dat Mette af en toe nog haar chagrijn op Ronne uitleeft, zegt eigenlijk meer over Mette dan over Ronne. Ik hoef haar niet meer de hele dag in de gaten te houden om te zien wat ze doet, maar ik ben juist heel graag bij haar, omdat ze zulk prettig gezelschap is.
Voor iedereen met een eerste hond, of voor de mensen met een pup die niet aan het ideale plaatje voldoet kan ik dan ook volmondig zeggen: Hou vol! Vraag hulp als het nodig is en houd vertrouwen in je pup. Het komt goed! Echt waar…
Nienke Meijvogel-Blom is ‘stukjesschrijver’, zeemansvrouw en hondenliefhebber. Ze woont samen met Samojeden Malle en Ronne en IJslandse hond Mette op Terschelling, waar ze genoeg inspiratie opdoet om voor ons elke maand opnieuw een hondencolumn te schrijven.
