Ik moest eraan denken toen we laatst een paar nachten in een hotel in Brabant zaten. Een eenvoudig, maar hondvriendelijke hotel, met een zeer verzorgd kopje koffie volgens de recensies. En daar waren we wel aan toe bij aankomst. We hadden ons nog niet geïnstalleerd op het terras, de honden netjes onder onze tafel geschoven, of er ging met heel veel rumoer een gezin met twee zoontjes het restaurant in.  ‘Ach, die zijn wel weer weg als wij gaan eten’, zeiden we nog. Dat viel tegen. Toen we ruim een uur later het restaurant in kwamen kwam de herrie ons al tegemoet. Wij settelden ons aan de enige vrije tafel achter het gezin, de honden weer netjes aan onze voeten en aanschouwden de voorstelling.

Ik heb het vaker gezegd, één van de dingen die wij heel belangrijk vinden aan de opvoeding van onze honden is de horecatraining. Zodra een nieuwe aanwinst van de roedel ook maar enigszins zindelijk is gaan we eerst eens ‘verplicht’ uit koffiedrinken. Als je dan weet dat we helemaal geen fervente horecabezoekers zijn, is het best apart dat we juist dat zo belangrijk vinden. Maar zouden we onze jonge honden niet horecabestendig opvoeden, dan wordt het alleen maar moeilijker, als je ze in de toekomst wel eens mee wil nemen.  Jong geleerd is oud gedaan en we willen niet dat ook maar iemand last heeft van onze hobby. Geen obers die over lijnen of honden struikelen, geen mensen die zich ergeren aan geblaf of gedrentel. Misschien zijn dit de minder leuke momenten voor de honden, maar naar mijn idee is het geen misdaad als honden zich ook af en toe even aan ons aan moeten passen en iets moeten doen wat ze niet echt leuk vinden. Bovendien is onder de tafel aan onze voeten best een geschikte rustplek.

Van rust was echter geen sprake. Aan de tafel achter ons stoven de jongens overeind. Blijkbaar was er ergens een speelruimte en daar wilden ze naar toe. Moeder wees haar man dat hij er maar achteraan moest gaan, staarde ondertussen stoïcijns op haar telefoon en at na haar eigen maaltijd de overgebleven patat van de borden van de jongens op. Na twee minuten waren ze alweer terug en eisten ze een toetje. Luidruchtig werd overlegd wat voor toetje. Blijkbaar kende het gezin een van de medewerkers in de keuken. De kinderen wachten niet meer op het eventuele toetje en begonnen heen en weer te rennen tussen tafel en keuken. Wij schoven de honden nog maar eens wat verder onder de tafel. Alles om ervoor te zorgen dat de jongens de honden niet ontdekten en het ook aan onze tafel chaos zou worden. Aan de tafel achter ons, hoorden we mensen eens diep zuchten.

‘Chocolaatje! Chocolaatje! Wij willen een chocolaatje!’ Ze renden de keuken weer in, om er ieder met een Mars weer uit te komen.  En gedurende al die minuten, bleven de ogen van de moeder aan haar beeldscherm geplakt. Ook toen de jongens met handen vol chocola aan het met stof bekleedde bankje zaten. Uiteindelijk was de chocola op, stak moeder haar telefoon in haar zak, riep vader luidruchtig gedag naar het personeel in de keuken en keerde de rust terug. De overige gasten haalden opgelucht adem en keken even later verrast op toen we klaar met eten waren en de honden onder de tafel vandaan haalden.

Het zijn juist die momenten dat ik des te meer besef dat we het goed hebben gedaan met ons drietal. Ik zie mensen soms van kleur verschieten als we met de roedel een restaurant binnen stappen. Ik weet ook niet waar ik meer van geniet, van onze honden die absoluut niemand tot last zijn, of stiekem van het feit dat de mensen die het eerst niet zien zitten,  die drie honden in een restaurant, vrijwel altijd hun mening bij moeten stellen. Het doet er ook niet toe. Zolang ik maar voldaan en zo trots als een aap het restaurant weer uitkom is het goed. En dat gezin? Ik hoop maar dat ze nooit een hond nemen. Want ‘gewoon weer eens gaan opvoeden’, is duidelijk niet hun ding.

Nienke Meijvogel-Blom is ‘stukjesschrijver’, zeemansvrouw en hondenliefhebber. Ze woont samen met Samojeden Malle en Ronne en IJslandse hond Mette op Terschelling, waar ze genoeg inspiratie opdoet om voor ons elke maand opnieuw een hondencolumn te schrijven.