Ik kan haar geen raad geven; ik ben geen gedragsdeskundige voor honden en ik ben geen psycholoog voor mensen. Maar wat ik wel kan zeggen is dat ze vooral ook op haar gevoel af moet gaan. Want bij sommige honden weet je het gelijk: ‘Dit is mijn hond!’ En als je er vervolgens een nacht niet van slapen kan, je eventuele foto’s blijft bekijken en hetzelfde gevoel houdt, dan kan je ervanuit gaan, mits ras, kruising en karakter bij je passen, dat het jouw hond is en dat het goed komt.

Onze Sheltie Galynn kwam destijds zo op ons pad. Onze eerste hond was net overleden, we stonden op de wachtlijst bij de fokker voor weer een Samojeed en dan kom je een kennis tegen, een sheltiefokster, die een half jaar oud teefje aan het socialiseren is omdat ze er een goed thuis voor zoekt. En vanaf het moment dat ze dat zei, was er een heel sterk ‘weten’ dat ze onze hond ging worden. Toch verbazingwekkend als je een Samojeed in de planning hebt en niet op zoek bent naar een tweede hond. Maar zo’n twee weken later woonde ze toch bij ons en wat hebben we 13 jaar lang een tophond aan haar gehad.

En dan het derde nestje wat we fokten. De dekking vond plaats op 7-7-2007, waarop ik grapte dat er vast 7 pupjes zouden komen. Toen er 5 geboren waren, de bevalling stagneerde en we de dierenarts erbij haalden, kwam ook nummer 6 snel op de wereld. De dierenarts voelde en zei dat de zesde de laatste was. En toch had ik zo’n gevoel…
Toen de werpkist opgefrist was en de kurk uit de fles, diende nummer 7 zich aan, een teefje waar ik me al snel enorm aan hechte. Mijn man had een andere voorkeur, waar ik nachten van wakker lag. Gelukkig bleef ze uiteindelijk toch bij ons.  Ze was mijn zielenmaatje. Brumma, mijn nummer 7, die helaas maar 7 jaar oud mocht worden, maar nu, 7 jaar later, nog altijd diep in mijn hart zit.  

Ook bij het fokken heb ik geleerd op mijn gevoel af te gaan. Fokken is niet niks. Ik vind het altijd erg spannend om een nestje op de wereld te zetten.  Voor de kleine ijsbeertjes in de werpkist liggen heb ik al heel wat beren op de weg gezien. Toen we met Brumma een nestje planden, had ik de keuze uit twee reuen. Twee broers. Beiden lief, beiden prachtig en toch had ik een voorkeur, die ik ook uitsprak toen we nader kennis gingen maken. Twee minuten nadat we binnen waren legde de hond die niet mijn voorkeur had zijn kop op mijn schoot en keek me aan met een blik van: ‘Zit er maar niet over in, het komt wel goed.’ En ik wist zeker dat ik niet zijn broer, maar hem moest kiezen en dat zijn heupen en ogen dus moesten worden gekeurd. Vlak nadat dat gebeurd was belde zijn eigenaresse. Door op mijn  gevoel af te gaan, had ik de juiste keuze gemaakt. De andere reu bleek een medisch probleem te hebben en moest onmiddellijk gecastreerd worden…

En dan onze laatste aanwinst, Ronne. Ik was absoluut niet van plan een vierde hond te nemen. En toch voelde ik heel sterk, toen ik de aankondiging van een nestje in Zweden voorbij zag komen, dat ik contact met de fokker moest zoeken. Dat ik moest vragen of we op de wachtlijst mochten. En dat uit deze ouderdieren een pup voor ons geboren zou worden. Ik kon nog absoluut niet weten dat onze 10 jarige Binne ernstig ziek was. Dat kanker haar binnen 8 maanden zou slopen, dat op het moment dat Ronne geboren werd, Binne opgegeven zou zijn en dat we al twee maanden zonder haar zouden leven op het moment dat Ronne bij ons kwam wonen. Ik wist het niet, maar wat ben ik blij dat ik op mijn gevoel ben afgegaan.

Ik heb deze Facebookvriendin dus geen echt advies kunnen geven. Ik heb haar in feite alleen kunnen vertellen dat als je gevoel goed is, je je hart alleen maar open hoeft te zetten. Het komt wel goed; de betreffende hond springt er vanzelf wel in…

Nienke Meijvogel-Blom is ‘stukjesschrijver’, zeemansvrouw en hondenliefhebber. Ze woont samen met Samojeden Malle en Ronne en IJslandse hond Mette op Terschelling, waar ze genoeg inspiratie opdoet om voor ons elke maand opnieuw een hondencolumn te schrijven.