Ik had ‘ja’ gezegd. En wie (j)a zegt moet B zeggen… Ik kwam er niet meer onderuit, al had ik spijt dat ik toegehapt had. Nee, het ging niet om het ‘ja zeggen’ in het gemeentehuis, dat hebben we 23 jaar geleden al gedaan.  Onze plaatselijke televisiezender Terschelling TV heeft sinds een paar weken een nieuw item in hun wekelijkse nieuwsuitzending, namelijk ‘Man met Hond’. Vorige week stond een van de medewerkers op de stoep met de vraag of ik, als bekende eilander hondenbazin, mee wou doen aan dit item, in de variant ‘vrouw met honden’. En ik zei dus ja… Een wonder, want ik wil normaal gesproken gewoon nooit in beeld. Ik geloof niet dat de wereld er mooier van wordt als ik in beeld kom. Dus de keren dat het plaatselijke televisieteam langs komt in het museum waar ik vrijwilliger ben,  ben ik gelijk vertrokken naar een andere afdeling. En hebben we het jaarlijkse groepsuitje met het personeel, dan zorg ik dat ik de fotograaf ben. Waarom dan toch ‘ja’ zeggen? Omdat het niet om mij, maar om mijn honden gaat. En ik vertel graag over mijn honden. Daarom dus.

Er was nog een reden dat ik er nogal tegenop zag. Ik wil natuurlijk in zo’n interview vertellen hoe geweldig mijn honden zijn. Hoe vreselijk lief ze zijn en hoe geweldig ze luisteren. Hoe blij ik word van hun aanwezigheid. Hoe ze me helpen om naar buiten te gaan en mensen te spreken, omdat ik aanleg heb voor kluizenarij. Maar juist daarin zat nou ook gelijk het probleem. Vertellen hoe leuk mijn honden zijn is één ding, bewijzen hoe leuk mijn honden zijn is twee. Met mijn schrijfsels kan ik nog veel dingen verbergen (hoewel ik ook graag over mijn blunders schrijf), maar op televisie kan dat niet.

Ik voorzag een chaos. Als we visite hebben, begint het al bij binnenkomst. Drie honden stuiteren gelijk blaffend naar buiten en met hetzelfde enthousiasme en lawaai weer met ons en het bezoek mee naar binnen. Gaat het bezoek aan tafel zitten is het nog in de hand te houden, maar zit men op de bank dan wordt men gelijk bedolven onder honden. Misschien dan maar aan tafel het interview doen? Ik vroeg me sowieso af of ik me verstaanbaar kon maken. Dat was geheel afhankelijk van wat er in de tuin, of gelijk daarbuiten, zou gebeuren. Vooral onze IJslandse alarmcentrale doet haar uiterste best om alles wat er buiten gebeurt luidkeels te melden en de Siberische sirenes zijn zeker bereid daar nog een schepje bovenop te doen… En er kan in een half uurtje veel gebeuren wat het alarm doet afgaan. De buurvrouw kan met haar auto vol hondjes voorbij rijden, de postbode kan langs komen, er kan een hond voorbijgaan, of, het ergste, er kan een kat doen alsof de tuin van hem is. En daarnaast, zodra visite het waagt te bewegen, wordt daar luidkeels tegen geprotesteerd, dit omdat ze bang zijn dat alle gezelligheid zo weer weg gaat. Binnenkomen betekent bij onze dames binnenblijven.

En dan is het de dag van het interview. Ik zie cameraman en interviewer aankomen, dus ik loop naar de deur. Alle dames schieten in de stress. ‘Bezoek! Bezoek!’  Mette is de deur naar de gang al door en schiet blaffend naar buiten als ik de deur open doe. Dat ze nu al filmen had ik niet aan zien komen. De chaos op coronaveilige afstand kan beginnen.  Mette zit naast me op de bank en kijkt naar buiten. Het alarm kan elk moment afgaan. Binne ligt op haar kussen en Malle loopt wat rond en wast de handen van de interviewer. En dan gebeurt het wonder. De mannen zijn er een half uur en tijdens dat halve uur gedragen de honden zich voorbeeldig! Geen blafje, geen hysterisch overeind stuiven, niets… Gewoon een rustig, leuk gesprek, met drie voorbeeldige honden erbij. Pas als de mannen weg gaan barst het blaffen weer los. Daarna volgen een paar dagen waarin ik me vertwijfeld afvraag wat ik nou toch allemaal weer voor onzin verteld heb. Het valt uiteindelijk mee. Het interview is best leuk geworden. Mezelf in beeld zien blijft moeilijk, maar ik heb geen spijt meer dat ik ‘ja’ heb gezegd. Het enige wat ik me nu nog afvraag is of ik,  net als op plekken waar te hard gereden wordt, een nepcamera neer moet zetten. Het blijkt ontzettend goed te helpen tegen hysterisch hondengedrag…

Benieuwd naar het interview? Deze is terug te zien op YouTube: Terschelling TV, uitzending van 3 oktober, vanaf de 25^e minuut.)

Nienke Meijvogel-Blom is ‘stukjesschrijver’, zeemansvrouw en hondenliefhebber. Ze woont met de Samojeden Binne en Malle en IJslandse hond Mette op Terschelling, waar ze genoeg inspiratie opdoet om voor ons elke maand opnieuw een hondencolumn te schrijven.