De eerste twee weken dat Ronne er was, zat mijn man nog op zee. Dat betekent dus één paar ogen, één paar handen en werk voor twee. Ronne komt uit een klein plaatsje vrij ver Noordelijk in Zweden. Ze is 7 oktober geboren en de eerste keer dat ze buiten kwam lag er sneeuw. Net als haar laatste uren in Zweden en alle tijd er tussenin. Malle kwam 6 jaar geleden de voordeur in, liep door naar de achterdeur, wachtte keurig tot ik die open deed en deed binnen twee minuten na aankomst haar behoefte in de tuin, ondanks dat zij ook geen groen gewend was. Bij Ronne lag dat anders. Een plasje, oké dan. Maar de grote boodschap? ‘Moet het hier gebeuren?’, zag je haar denken.

Tijdens het laatste loopje voor het slapen gaan, legde ze dan ook keurig haar hoopje buiten neer. Midden op het trottoir. Ze draaide zich om, om het resultaat te bekijken en gelijk herinnerde ik het me weer. Veel pupjes bekijken niet alleen wat ze neergelegd hebben, ze proeven het ook. En meer dan dat. Ik sta te goochelen met in mijn ene hand de lijnen van Malle, Mette en de pup die nog hoop heeft haar hoop te pakken te krijgen en in mijn andere hand een poepzakje wat ik nog open peuteren moet. (Tip voor pupeigenaars: prepareer voor je de deur uit gaat één of twee poepzakjes, pulk ze open en stop ze weer in je zak, klaar voor gebruik.) Met mijn linker hand houd ik het drietal achteruit, met mijn rechter probeer ik razendsnel met het zakje de drolletjes op te rapen. Mijn armen zijn niet lang genoeg, met een flinke sprong scheurt Ronne het zakje uit mijn hand. Aan flarden. Ik waag een nieuwe poging. Rapen lukt, dichtknopen niet. Dan maar zo, zonder knoopje. Voorzichtig aan, dan breekt het lijntje niet. Het zakje echter wel, want een paar meter verder springt pup op naar het wapperende zakje en krijgt het toch weer voor elkaar haar tanden erin te zetten. Voorzichtig houd ik het zakje tussen duim- en wijsvinger en deponeer de inhoud zodra ik in de vrijere natuur ben in de struiken. Het zakje gaat verderop in een vuilcontainer.

De dagen erna staan in het teken van twee dingen: Ronne op tijd buiten zetten en Ronne op tijd bij haar poep vandaan halen. (De ervaring leert dat eerst de pup oppakken een beter resultaat geeft dan eerst een poging doen de poep weg te halen.)  Ik zet haar geregeld in de tuin. Ze plast, maar meestal verder niets. Dan hoop je nog dat ze het tijdens de wandeling doet, maar dan is ze teveel afgeleid. ’s Ochtends als ik opsta zet ik haar gelijk buiten. Ze doet alleen een plas. We gaan weer naar binnen. Ondertussen moet ik zelf heel erg nodig, maar zij moet eerst. Ik waag na een kwartier nog een poging. Niks. Als ik het echt niet meer hou ren ik naar het toilet en als ik na gedane zaken eraf kom zie ik nog net de laatste puppydrol in puplief haar bekje verdwijnen. Zo gaat dat eigenlijk dagenlang. Zij doet niets, tot ik wat ga doen. Poepen is een sociaal gebeuren…

We zijn nu drie weken verder. In huis gebeuren geen ongelukjes meer en ze geeft het keurig aan als ze naar buiten moet. Deze strijd hebben we gewonnen. Nu die andere nog. Niet alleen blijft haar eigen poep een smakelijk tussendoortje, ondertussen heeft ze het ook op de keutels van Malle voorzien. En dan hoor ik de nieuwsberichten: Hondenpoep is schadelijk voor de natuur, gezien de hoge CO2-uitstoot. Dat hebben wij weer, een klimaatactivist in puppypluis! Nou weten we na zoveel puppy’s ook wel dat het drollenhappen een fase is. Het gaat op den duur wel over. We houden hoop.

Nienke Meijvogel-Blom (hieronder op de foto) is ‘stukjesschrijver’, zeemansvrouw en hondenliefhebber. Ze woont samen met Samojeden Malle en Ronne en IJslandse hond Mette op Terschelling, waar ze genoeg inspiratie opdoet om voor ons elke maand opnieuw een hondencolumn te schrijven.