Het begon denk ik een jaar of twee geleden. Mette, die me midden in de nacht wakker maakte. Dat gebeurt wel vaker, Mette is nogal een nachtpoeper. Tijdens de laatste rit voor het slapen gaan wordt ze vaak afgeleid van haar ‘bezigheden’ en dat komt dan later in de nacht tot uiting. Zo ook die keer, dacht ik.
Niets wat je zo snel uit bed krijgt als een hond die eruit moet, dus spring ik gelijk mijn bed uit en loop de gang in (bij nachtelijke uitjes is een slaapkamer beneden wel zo gemakkelijk), tot ik ontdek dat Mette nog in de slaapkamer staat. Vragend kijkt ze me aan. Op dat moment begint Malle, die tot een seconde daarvoor nog diep in slaap leek, te kokhalzen. Malle die spugen moet terwijl ze op bed ligt is een klein drama. Als een brok beton blijft ze op bed liggen en als je haar beetpakt zet elke vezel in haar lichaam zich schrap. Het is helaas een kwestie van beetpakken en met alle kracht van bed schuiven, om te voorkomen dat je je bed midden in de nacht kan verschonen.
Mette hoefde er dus niet uit, maar Malle wel. En had ik het me dan verbeeld dat Malle nog lag te slapen? Het zou kunnen dat ik niet op Malle gelet had, omdat ik aannam dat Mette degene was die eruit moest. En laten we wel zijn, midden in de nacht ben ik ook niet het meest alert…

Er ging een tijdje overheen voor hetzelfde opnieuw gebeurde. En toen begon het wel erg op te vallen dat Malle echt nog diep in slaap was, toen Mette al aangaf dat ze eruit moest.
En nog een tijdje later gebeurde het weer, maar nu was Binne de hond met maagklachten. We waren er ondertussen wel achter dat het echt zo was dat Mette het aanvoelde als een van haar ‘zusjes’ overgeven moest. En het kan natuurlijk. Tenslotte heb je ook honden die het aangeven als hun baasje een epileptische aanval krijgt of die diabetespatiënten waarschuwt als ze veel te laag in hun suiker zitten. Als het stofje wat dan loskomt geroken kan worden door een hondenneus, zal het ook zeker zo zijn dat opkomend maagzuur een alarmbel af doet gaan. 
We begonnen zelfs het verschil te merken in haar waarschuwing of ze er zelf uit moest of een van de andere honden. Moet ze er zelf uit, dan port ze je rustig, doch dwingend. Moet er een van de andere honden uit, dan is ze ronduit zenuwachtig.

Toen we een tijdje geleden even een paar dagen aan de vaste wal waren gebeurde het ook in de auto. Vanaf de achterbank kwam Mette zenuwachtig naar voren toe. We grapten nog dat een van de andere honden zeker een poepje had gelaten, maar op dat moment begon Binne te kokhalzen en konden we de eerste de beste parkeerplaats opzoeken om de boel zo goed en kwaad als het kon schoon te maken.

Ik dacht echt dat het niet gekker kon, tot een tijdje geleden. Midden in de nacht ging het IJslands kotsalarm weer af. Ik schoot mijn bed uit en keek van Malle naar Binne en verwachte binnen een paar seconden te weten wie van de twee haar maag ging legen. Er gebeurde niets. Ik wachtte nog even af en bedacht me dan dat onze braakdetectie deze keer het bij het verkeerde eind had. Nou ik er toch uit was ging ik gelijk maar even naar de WC. Maar toen ik weer mijn bed in zou duiken voelde ik het opeens opkomen: Een enorm misselijk gevoel overviel me, terwijl ik tegelijk begon te rillen van de kou. Ik nam iets in tegen de misselijkheid, pakte een extra deken en een extra kussen en na een uur lang rechtop zittend rillen en proberen alles binnen te houden viel ik tenslotte weer in slaap.

Na dit laatste voorval vind ik dat het officieel bewezen is. Na de speur-, diabetes-, epilepsie-, ziekenhuisbacterie- en tegenwoordig zelfs coronahond, is er nu ook de kotshond. Voorlopig nog maar een. Honden kunnen zich opgeven bij Mette voor de opleiding…

Nienke Meijvogel-Blom is ‘stukjesschrijver’, zeemansvrouw en hondenliefhebber. Ze woont met de Samojeden Binne en Malle en IJslandse hond Mette op Terschelling, waar ze genoeg inspiratie opdoet om voor ons elke maand opnieuw een hondencolumn te schrijven.