Een gemiddelde dag met Ronne? Ik schreef er al eerder over in een column, maar Malle vindt het geweldig leuk om ’s ochtends mijn sokken naar de wasmand te brengen. Maar toen kwam Ronne en voor Malle de kans krijgt mijn sokken te pakken, heeft Ronne ze al. Deed Malle haar sokkenspelletje netjes als ik gedoucht en aangekleed was, Ronne wekte mij van de week door een kleffe, natgesabbelde sok in mijn gezicht te duwen. Ondertussen had Malle de hoop dat zij mijn sokken nog naar de wasmand kon brengen al bijna opgegeven. Sokken zijn natuurlijk altijd gevaarlijk in combinatie met honden; het is het meest verwijderde voorwerp uit hondenmagen, maar ik heb het een poosje aangezien en behalve dat ze er wat op sabbelt doet onze sokkenfetisjist er niets mee, dus ik liet het maar gaan. En dat bleek precies de oplossing. Vanmorgen toen ik onder de douche vandaan kwam bracht ze netjes één van de sokken naar me toe en liet hem voor de kast waar de wasmand achter zit op de grond vallen. Uitgespeeld, klaar ermee. En zonder problemen mocht haar grote zus de andere doen.

Voor het ontbijt moeten Ronne en Mette vaak even de tuin in. Nadat ze geplast heeft scharrelt Ronne wat onder de eik rond, om vervolgens stiekem met een eikeltje, overgebleven van de herfst weer binnen te komen. ‘Los!’ Omdat eikeltjes gevaarlijk zijn doe ik haar bek open en houd een inspectie. Niets te bekennen, maar ze lijkt nog steeds iets te hebben en ik doe opnieuw haar bek open, waar nu wel een eikeltje in zit. Ik vraag me altijd af waar het geheim van deze truc zit. Hans Kazan is er niks bij.

Na het ontbijt gaan we uit. De honden rennen de gang in, Ronne gaat weer terug en pakt eerst een pluchen giraffe, waardoor ik onmogelijk de halsband om haar nek kan doen. ‘Los!’ Ronne laat de giraffe los, ik doe de deur open, sluit af, zal naar de auto en zie dat Ronne nu Beefser de Bever in haar bek heeft. Ik doe de deur weer open, gooi Beefser de gang in en sluit opnieuw af. Ondertussen pakt Ronne haar houtblokje, wat ze een tijd geleden gevonden heeft en wat ze nu steeds probeert mee te nemen de auto in, of, als we terug komen, het huis in. ‘Ronne los!’ Ik gooi het houtblokje naast de garage en stap de auto in. Nog voor ik van de afrit af ben hoor ik geknaag achter me. Heeft ze toch in de gauwigheid nog even een dennenappel meegepakt…
Aangekomen in het bos mag ze los en als ze losloopt, heeft ze geen behoefte aan iets in haar bek. Het laatste stukje lijn ik haar weer aan, om te voorkomen dat ze de weg op rent. Dan moet ze wel even een stok naar de auto dragen. Bij de auto pak ik de stok af, maar voor ze instapt heeft ze alweer een dennenappel te pakken. Ook die gooi ik weg. Thuisgekomen grist ze vlug haar houtblokje weer achter de garage vandaan om te proberen het ongezien in huis te krijgen. Alsof ik na 2 weken heen en weer sjouwen van het houtblokje niet weet wat ze van plan is: ‘Los!’ De rest van de dag herhaalt zich dit patroon nog diverse keren. Zij pakt vast, ik pak af…

Vanmiddag is ze mee geweest naar mijn werk in het museum. Als ik klaar ben en mijn jas aantrek schiet me opeens te binnen dat haar kluif nog achter de balie ligt. We lopen terug naar de balieruimte: ‘Zoek je kluif!’ Ze kijkt me aan met een blik van: ‘Daar ligt hij toch?’ Ik raap hem op en doe hem in haar bek: ‘Vast!’ De kluif klettert op de grond. Ook volgende pogingen mislukken, waarop ik de kluif maar zelf mee neem. ‘Los!’ is uiteindelijk goed gekomen. 2023 Wordt het jaar van ‘Vast!’

Nienke Meijvogel-Blom is ‘stukjesschrijver’, zeemansvrouw en hondenliefhebber. Ze woont samen met Samojeden Malle en Ronne en IJslandse hond Mette op Terschelling, waar ze genoeg inspiratie opdoet om voor ons elke maand opnieuw een hondencolumn te schrijven.