Onze IJslands bruintje noem ik nog wel eens Klein Bruimpje. Niet dat ze nou zo klein is, maar vergeleken de Samojeden natuurlijk wel. Het wil overigens niet zeggen dat haar ego ook kleiner is dan dat van de witjes. Ze neemt figuurlijk nogal wat ruimte in. Stoer als een Viking en eigenwijs als een Terschellinger, met een vleugje zeehond van haar geboorteplaats Pieterburen én een flinke dosis verlatingsangst.  Dat dekt de lading wel zo’n beetje. En laatst kwamen we erachter dat ze een ingebouwde routeplanner heeft. Kruimeltjes strooien zoals Klein Duimpje deed is bij haar niet nodig.

Voor het volgende verhaal is behalve Mette haar karakteromschrijving nog een beetje extra uitleg nodig. De jachthaven hier is gelegen in een baai. Langs de baai loopt een fietspad met naastgelegen grasveld. Aan de westkant is een terrein met het gebouw met douches, toiletten en het jachthavenkantoor, met daar omheen fietsenrekken, vuilnisbakken, etc. Tegenover het gebouw loop je de hoofdsteiger op, die evenwijdig loopt aan het fietspad en schat ik, bijna 500 meter lang is. Helemaal aan het einde van de hoofdsteiger, aan de oostkant, is de nooduitgang van de jachthaven, een kleine metalen steiger die naar de kant leidt, maar die niet helemaal aangesloten zit op de hoofdsteiger. Bij nood kan de hoofdsteiger met een kleine ingreep aangesloten worden op de metalen noodsteiger. We wonen vlakbij de jachthaven, dus de honden lopen regelmatig langs de baai, maar op de steigers komen ze nooit.

Echtgenoot laat voor het eten nog even de honden uit. Hij ziet dat er bij de noodsteiger een kennis aan het werk is en loopt erheen om even een praatje te maken. De Samojeden keutelen rustig achter hem aan, die zitten er niet mee dat het metaal van de steiger een ondergrond is die wat vervelend voelt aan hun pootjes. Mette blijft op de kant staan. Denkt hij… Als hij weer verder zal lopen is Mette verdwenen. Hij schrikt niet zo snel als een van de honden even uit beeld is. Ver weg zijn ze nooit. Maar ze is niet op het fietspad, niet op het naastgelegen grasveld en ook niet in het duingebied daar weer naast. Man roept en zoekt even tot een stel, afkomstig van de jachthaven, vraagt of hij een bruin hondje zoekt. Jawel! ‘Daar loopt ze’, wijzen ze. En dan ziet hij haar lopen, op de hoofdsteiger, vanaf het jachthaventerrein, richting de noodsteiger.

Ik vind het ongelooflijk. Ze is jaren geleden één keer op een boot geweest die aan het begin van de jachthaven aan een zijsteiger lag. Aan de oostkant van de jachthaven is ze nooit geweest. Toen ze niet over de metalen noodsteiger durfde te lopen, besloot ze gewoon om te lopen. Zo’n 500 meter langs het fietspad, over het jachthaventerrein, via een hellende steiger de hoofdsteiger op om zo te proberen toch bij baas en haar zusjes uit te komen. Er nooit geweest en toch de weg weten. Ze is uiteindelijk omgekeerd en via het jachthaventerrein weer bij de roedel teruggekomen, maar ik vraag me nog steeds af of ze,  als ze ontdekt had dat er water tussen de twee steigers zat, de duik genomen had om bij mijn man te komen.

Ik moet eraan denken nu een deel van Nederland, België en Duitsland onder water staat. Vreselijk voor de bewoners, maar ook een ramp voor de dieren daar. Ik lees dat mensen die in een gebied in België geëvacueerd worden, hun huisdieren thuis moeten laten. Hoe erg moet dat zijn… Ik zie beelden van een hond die zich in het stromende water aan een hek heeft vastgeklampt en van een kletsnatte vos die wanhopig in de lens kijkt. Een muis vaart in de stroming met een ‘Croc’-klomp als bootje. Ik kan alleen maar hopen dat die dieren net zo’n routeplanner in hun kopje hebben als Mette. Dat de wilde dieren het aan hebben voelen komen en wisten waar ze het hogerop konden zoeken. Dat het vee gered kan worden en dat alle huisdieren veilig bij hun baasjes mogen zijn.

Voor iedereen in het getroffen gebied, heel veel sterkte gewenst…

Nienke Meijvogel-Blom is ‘stukjesschrijver’, zeemansvrouw en hondenliefhebber. Ze woont met de Samojeden Binne en Malle en IJslandse hond Mette op Terschelling, waar ze genoeg inspiratie opdoet om voor ons elke maand opnieuw een hondencolumn te schrijven.