Daarnaast hebben we Mette en Malle, die beiden op hun eigen manier, niet blij zijn met de komst van de pup. Waren ze maar amper aan het feit gewend dat roedelleider Binne er niet meer was, kwam er opeens zo’n druk ding hun leven op zijn kop zetten. Dat had ik ook liever anders gezien, het was de bedoeling geweest dat Binne er nog zou zijn, maar soms lopen dingen anders. Mette reageerde zoals verwacht op niet mis te verstane wijze en met veel machtsvertoon.  Malle haar protest was stiller, maar brak mijn hart. De eerste tijd wou ze amper eten, wou niet meer bij me op de bank knuffelen en haar hele houding en blik straalde wanhoop uit: Hoe haalde ik het in mijn hoofd om dit in huis te halen terwijl ze amper over de dood van Binne heen was? Nu was ze niet alleen verantwoordelijk voor haarzelf en voor Mette, maar ook nog voor dat ongeleide projectiel. In de tijd dat mijn man verlof had en we de taken en tijd weer verdelen konden ging het beter, maar toen hij terug naar zee was, was ik weer terug bij af.

Het blijft ook voor mij spannend, zo’n pup. Alleen al het alleen laten. Kon ik voorheen zo het huis verlaten, nu moesten er weer dingen opgeruimd worden, planten uit de vensterbank, Kongs en wc-rolletjes gevuld en doosjes klaargelegd om te versnipperen, voor ik de deur uit kon om naar mijn werk te gaan. Gelukkig ging dat allemaal goed. Die eerste keren spring je toch een gat in de lucht als je vloerkleed en bankstel nog heel zijn als je thuis komt.
Anders is het als ik wel het huis verlaat, maar niet onze tuin. Dacht ik nog dat ik het er wel op wagen kon om even een half uurtje wat in de tuin te doen zonder het hele Kong-, wc-rol-  en doosjesritueel af te werken, daar dacht onze pup toch anders over. De eerste keer had ze zich vermaakt met een kamerplant, onder het motto: jij buiten tuinieren, dan ik binnen. Ze had de plant uit de pot getrokken en vervolgens vakkundig dood geschud boven de bank en het hoogpolige vloerkleed. Door schade en schande wijs geworden en om te voorkomen dat mijn kamerplanten opnieuw bodembedekkers worden, haal ik een week later de planten maar weer uit de vensterbank als ik grasmaaien ga. Ik twijfel nog of ik tussendoor even binnenkijken moet, maar ach, dat geeft maar onrust en ik ben toch zo klaar.
Als ik weer binnen kom, kan ik geen schade ontdekken. Tot ik een flosspeeltje in de vorm van een leeuw zie liggen. Ik weet zeker dat de leeuw vier pootjes had toen ik naar buiten ging. Nu heeft hij er nog twee. Een kwartier later zit ik met Ronne bij de dierenarts.

Na het inspuiten van het braakmiddel blijft ze heel rustig op tafel zitten, zonder dat we haar ook maar vast hoeven te houden. Zelf heb ik net de week ervoor een beste buikgriep gehad, met overgeven en ik voel zo met haar mee als ik haar bekje zie vertrekken van de misselijkheid. De dierenarts en ik bewonderen ondertussen haar wijze sproetensnuit en wipneus, komen tot de conclusie dat ze weer een geheel ander typje is dan onze vorige honden en moedigen Ronne aan om precies op de Russische meneer die voorop de krant staat te mikken. Op het moment dat de leeuwenpootjes op de Russische tronie landen, terwijl ik haar voorzichtig vasthoud, besef ik dat dit hondje al veel dieper in mijn hart zit dan ik dacht. Het kostte wel een bezoek aan de dierenarts en een speeltje om daarachter te komen.  De oranjeleeuw bleek niet onoverwinnelijk, maar gelukkig overwint liefde alles.

Nu nog een manier vinden om in de tuin te kunnen werken…of een tuinman.

Nienke Meijvogel-Blom (hieronder op de foto) is ‘stukjesschrijver’, zeemansvrouw en hondenliefhebber. Ze woont samen met Samojeden Malle en Ronne en IJslandse hond Mette op Terschelling, waar ze genoeg inspiratie opdoet om voor ons elke maand opnieuw een hondencolumn te schrijven.